هدفون :
از هدفون فقط برای گوش دادن به موسیقی استفاده میشود و چون دارای میکروفون نیست، قابلیت مکالمه ندارد.اتصال هدفون به منبع صوتی میتواند بهصورت سیمی و یا بیسیم(بلوتوثی) انجام شود.هدفونها بر روی هر دو گوش جای میگیرند و اصطلاحاً on-ear هستند. هدفون از دوپایه اسپیکر تشکیلشده که به هم متصل هستند وجود یک اسپیکر برای گوش سمت راست و یک اسپیکر برای گوش سمت چپ موجب میشود که افراد هنگام استفاده از هدفون،تجربه خوبی در دریافت صدای استریو داشته باشند. اتصال هدفون معمولاً به سه صورت جک 5/3 و 2.5 میلیمتری،پورت USB و یا بهصورت بلوتوث انجام میشود.
هدست :
هدست درواقع هدفونی است که با یک میکروفون مجهز شده است. هدستها کاربردهای مختلفی دارند بهطور مثال در مراکز مخابراتی یا شرکتهای خدماتی پشتیبانی که نیاز به پاسخگویی سریع تلفن و کار کردن همزمان با دستها را دارند از هدست استفاده میکنند.بهعبارتدیگر با کمک هدست برخلاف هدفون میتوان یک ارتباط دوطرفه برقرار کرد. میکرفون قرار دادهشده در هدست ازلحاظ راحتی استفاده نیز توسعه پیداکرده است. به این صورت که میکروفون آن بهصورت چرخشی حرکت میکند و هرکس با توجه به نیاز خود میتواند موقعیت و فاصله آن را با صورت و دهان خود تنظیم کند از سوی دیگر انواعی از هدست وجود دارند که مستقیماً به کامپیوتر یا تلفن وصل میشوند،به همین خاطر هدستها مناسبترین وسیله برای استفاده در مراکز تماس و همینطور سیستمهای تلفنی و پاسخگویی مبتنی برVoIP هستند. درواقع با داشتن هدست کاربر با دستگاه ارتباطی(تلفن – کامپیوتر)یکپارچه میشود و بهمرور پس از استفاده از آن، تأثیر آن را در بهبود وضعیت کاری و همچنین صرفهجویی در زمان را احساس میکند.
هدست چگونه کار میکند؟
مهم نیست از کدام نوع هدست استفاده میکنید (سیمی، USB یا بلوتوث)، همه آنها از اصول یکسانی برای تولید صدا پیروی میکنند. اگر صدا از یک دستگاه دیجیتال سرچشمه میگیرد، آن سیگنال دیجیتال باید توسط مبدل آنالوگ دیجیتال (DAC) به جریان الکتریکی خام تبدیل شود. بلندگوی هدست از قسمتهای مختلفی تشکیل شده؛ اما اصلیترین آنها آهنربا، سیمپیچ صدا و مخروط است. DAC جریان را مستقیماً ازطریق سیمپیچ صدا ارسال میکند. وقتی جریان از سیمپیچ صدا عبور میکند، میدان الکترومغناطیسی لحظهای ایجاد میشود. میدان الکترومغناطیسی با آهنربای اطراف سیمپیچ در تعامل است. برهمکنش میدانها باعث حرکت سیمپیچ میشود. بسته به قدرت جریان، سیمپیچ کم و بیش حرکت میکند. سیمپیچ صدا به مخروط متصل است؛ بنابراین باعث حرکت آن میشود. حرکت مخروط، هوا را به جنبش درمیآورد و باعث ایجاد امواج فشار میشود. اینها امواج صوتی هستند که وارد گوش ما میشوند.
اجداد هدست
یکی از اولین نسخههای قبلی هدست در اوایل دهه ۱۸۸۰ به وجود آمد. اپراتورهای تلفن به بلندگویی نیاز داشتند که بتوان از آن هنگام برقراری و انتقال تماس استفاده کرد. راه حل این مشکل بلندگویی بود که روی شانههای کاربر قرار میگرفت. این قطعات بزرگ به اندازه ده پوند وزن داشتند! در سال ۱۸۹۱، هنگامی که مهندس فرانسوی ارنست مرکادیر یک هدست داخل گوش تولید کرد، فناوری این گجت با جهشی بزرگ روبهرو شد. این هدست شبیه به هندزفری هایی بود که امروز داریم، فقط اندازه بزرگتری داشت. همچنین برخلاف بلندگوهای بزرگ ذکرشده در بالا، در این مدل هدست دو بلندگو وجود داشت که بسیار سبکتر بودند.
تولد هدست مدرن
هدست در سال ۱۹۱۰ به شکل معمول خود رسید. مخترعی به نام ناتانیل بالدوین یک جفت اسپیکر روی گوش خلق کرد و آنها را برای آزمایش به نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا فرستاد. نیروی دریایی، تحت تأثیر هدست بالدوین، موافقت کرد که با او وارد تجارت شود. از آن زمان، نیروی دریایی از هدست بالدوین برای ارتباط استفاده کرد. برخلاف الکتروفون، هدست بالدوین درست مانند نمونههای مدرن در بالای سر قرار میگرفت. هر کدام از گوشیها سیم مخصوص خود را داشت که به جک جداگانه متصل میشد. این طرح پایه و اساس آن چیزی است امروز داریم؛ اما بالدوین هرگز سراغ ثبت اختراع خود نرفت؛ حتی زمانی که نیروی دریایی او را به این کار تشویق کرد.
اولین هدست استریو
سال ۱۹۵۷ شاهد معرفی صدای استریو بودیم. تا آن زمان، حتی اگر دو بلندگو در هدست وجود داشت، سیگنال دقیق یکسانی از هر کدام عبور میکرد. صدای استریو در بازار بلندگوهای بزرگ محبوبیت زیادی پیدا کرد؛ اما هیچ هدست استریویی برای استفاده از این فناوری وجود نداشت. پس از شنیدن صدای استریوفونیک ازطریق یک جفت هدست درجه نظامی، جان کوس، نوازنده و کارآفرین واقعاً تحت تأثیر قرار گرفت. پس از ایجاد یک گرامافون استریوفونیک، او و دوستانش هدست استریو Koss SP/3 را ایجاد کردند. از آن زمان، محبوبیت هدست استریوفونیک بسیار بالا رفت و در صنعت به یک استاندارد تبدیل شد.
جهت خرید این محصول به لینک زیر مراجعه کنید:
لینک محصول – هدست بی سیم